من پذیرفتم شکست خویش را / پند های عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است / این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم / با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتنم دل شاد باش / از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو تنها تر از ما میروی / آرزو دارم ولی عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را / تلخی برخورد های سرد را